Joya, een meisje.
In de zomer van 2019 reisde ik 10 dagen door Costa Rica, nadat ik vier weken bij Choose Again in EL Cielo intensief proces werk had gedaan. Tijdens deze reis ontmoette ik in een strandhotel, een alleenstaande Nederlandse moeder met haar dochter van een jaar of 5, Joya. Haar lach was ontwapend. Met haar bijna oplichtende groenblauwe ogen, donkere haar en haar getinte huid zag ze eruit als een pure schoonheid.
Iedere ochtend liep ze over het strand naar school in het verderop gelegen stadje aan de rand van de oceaan. Als Joya ‘s middags weer terug kwam was ze vol levensvreugde, het spetterde er van af.
De band tussen moeder en dochter was overduidelijk hecht. En op de een of andere manier ook vrij. Vrij van angsten en conventies. De moeder had zich rond haar 20ste los gemaakt van haar Nederlandse wortels door over de wereld te gaan zwerven. In Costa Rica bleef ze als zovele backpackers wat langer hangen en werd verliefd. Uit deze kortstondige liefdesrelatie kreeg ze dit prachtige kind, geboren met de kleur van de oceaan in haar ogen.
De scheurtjes.
Voor de meesten van ons geldt, dat toen we nog in de baarmoeder zaten en geboren werden we door onze ouders geadoreerd werden. We zijn met pure liefde gekoesterd, verzorgd en gevoed. We kwamen in hun ogen perfect ter wereld. We kregen de boodschap dat we compleet liefde zijn en onmetelijk waardevol. Als klein kind denken we dat wij het centrum van de wereld zijn.
Wat nu als daar scheurtjes in ontstaan? Moeder niet altijd even rustig is, maar ook boos op mij kan zijn? Vader moe en geïrriteerd van zijn werk thuis komt en geeft voor een keer geen aai over de bol van zijn kleine meisje.
Voor het kleine meisje is dit anders dan anders en raakt hier onrustig, angstig of verdrietig van. In haar kleine kind-denken zoekt ze een verklaring voor deze nare situatie. ‘Het ligt aan mij. Als ik mijn ouders eerst gelukkig heb gemaakt, maak ik ze nu blijkbaar ongelukkig als mamma boos is en pappa mij geen aai geeft.’
Het kleine meisje kan het zich niet veroorloven te denken dat het aan haar ouders ligt, ze is immers compleet afhankelijk van hen.
Verhaaltjes.
Het meisje maakt van deze situatie met haar ouders (of iedere andere situatie die haar ongelukkig, angstig, gefrustreed maakt) haar eigen negatieve interpraties, een verhaaltje over haar zelf. In dit verhaaltje worden tal van belemmerende overtuigingen over haarzelf ingeprint in haar systeem. ‘Ik ben niets waard. Ik ben slecht. Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet gezien. Ik ben schuldig’.
Het innerlijk scenario.
Het meisje groeit op tot vrouw en blijft deze overtuigingen (het oude verhaaltje over haarzelf) vervolgens haar hele leven geloven. Dit wordt haar ingeprinte scenario Als ze dan als volwassene situaties (triggers) ervaart die haar onrustig, angstig of verdrietig maken, dan is ze zich niet bewust van haar innerlijke scenario. Ze zal de de oorzaak van haar nare gevoelens altijd wijten aan de situatie of persoon. Er ontstaan conflicten en problemen met alle tragedies van dien. Bepaald geen vreugdedans.
Het vreugdevolle kind.
Tijdens die paar dagen aan het strand en ontmoetingen met Joya, zag ik hoe haar verhaal al een bepaalde vorm kreeg, door kleine verdrietige of boze momenten. Ook zag ik hoe groot haar natuurlijk vermogen van vreugdevol en blij zijn was. Ik zag hoe haar moeder grenzen stelde én haar eigenwaarde versterkte, bijvoorbeeld niet door haar prestaties te prijzen, maar Joya zelf te laten zeggen waar ze die dag op school echt plezier in had gehad.
Ik besefte hoe we als volwassenen grotendeels verleerd hebben met ons natuurlijk vermogen in contact te zijn. Hoe we zelfwaardering kunnen voelen omdat we iets met vreugde doen in plaats van hoe goed we het willen/moeten doen. Hoe het onvermijdelijk is dat we allemaal een verhaal maken en daarin blijven hangen, gelijk willen hebben en verstrikt raken in onze negatieve emoties en gevoelens. Nu weet ik dat het ook anders kan!
De sleutel.
Het doorbreken van dat oude scenario ligt letterlijk in mijzelf. Ik heb de sleutel zelf in handen. Ik heb mij vergist in mijn eigen gemaakte zelf-veroordelende gedachten en overtuigingen. Wat is het bevrijdend te ontdekken dat ik deze ook zélf kan veranderen! Het staat mij helemaal vrij opnieuw te herinneren wat mijn natuurlijke kernwaarden zijn. Wat mijn bron is. Vreugde, licht, liefde. Ik kan daar steeds opnieuw voor kan kiezen! Er zijn meerdere manieren om hiermee contact te maken, voor mij zijn de Zes Stappen een heldere en doeltreffende methode geworden, die ik dagelijks toepas als ik gewaar ben dat ik weer even voor mijn oude verhaal kies.
Dank je wel Joya, dat je mij hebt laten herinneren wat een vreugdevol kind is! Dat dansend door het leven gaat. Dat vrij is. Ik zag je springen in de fontein van waterspetters, keer op keer als er een grote golf door de scheuren in de rotsen met kracht het water omhoog stuwde. Je stond daar niet alleen uitgelaten puur vreugde te zijn, ik zag het werkelijk de wereld in spetteren.
